Αστέρια
Ερχόμαστε από τα αστέρια. Είμαστε μία ζωντανή χρυσόσκονη. Γνωρίζουμε ελάχιστα για το παρελθόν μας, αν και μοχθούμε, μοχθούμε καθημερινά να μάθουμε τι είμαστε, γιατί είμαστε. Την ίδια προσέγγιση έχουμε και για το μέλλον, το άγνωστο που είναι μπροστά μας. Σχεδόν τίποτα δεν μπορούμε να προβλέψουμε, εκτός ίσως από κάποιες δεδομένες στιγμές -όπως ο θάνατος- όμως δεν ξέρουμε αν ή τι έρχεται μετά από αυτές. Το ερώτημα είναι: Θα έπρεπε; Θα έπρεπε κάποια στιγμή να μας δίνονται απαντήσεις; Θα έπρεπε να τις αναζητήσουμε; Θα πρέπει ίσως να τις θεωρήσουμε δεδομένες και να προχωρήσουμε; Όλη η ζωή μας είναι μία βόλτα στο άγνωστο, στο αβέβαιο, σε μία λεπτή εύθραυστη γραμμή ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία. Εμείς όμως πρέπει να ζήσουμε, πρέπει να υπάρξουμε, ακόμη και αν είναι μάταιο, ακόμη και αν δεν καταφέρουμε να δώσουμε ποτέ μια απάντηση στον εαυτό μας για αυτό το μεγάλο «γιατί» που μας βασανίζει, μας παιδεύει, μας κατατρώει. Χρόνος, αυτό που χρειαζόμαστε είναι χρόνος στη ζωή μας, χρόνος πολύς για κάποιους, λίγος για άλλους. Πώς μετράται ο χρόνος; Πώς μπορεί να πει κανείς με σιγουριά πόσος χρόνος αξιοποιήθηκε στην διάρκεια μιας γήινης ανθρώπινης ζωής; Ποτέ κανείς δεν θα το διαπιστώσει. Δεν είναι τόσο ο χρόνος, όσο το μυαλό, η σκέψη, οι αισθήσεις, οι πράξεις μας που μπορούν να δώσουν μία ποιότητα στον χρόνο, δηλαδή ο εαυτός του καθενός μας. Ο εαυτός μας και το «τώρα» είναι όλα όσα έχουμε και όλα όσα ποτέ θα αποκτήσουμε. Πάνω σε αυτά οφείλουμε να δουλέψουμε και μέσα από αυτά να αναπτυχθούμε, να ονειρευτούμε, να ζήσουμε. Δεν πρόκειται ποτέ να αποδείξουμε αν αυτή η ανάπτυξη θα έχει νόημα σε βάθος χρόνου, στην διάρκεια μιας συμπαντικής ζωής. Αν όμως ξεχάσουμε το «όλον» και «μικρύνουμε» τον χρόνο κάνοντάς τον γήινο, τότε ναι, μπορούμε όλοι με καθαρή ματιά να δούμε πως η ανακάλυψη των πτυχών μας μετράει. Κατανοώντας τον εαυτό μας κατανοούμε τους άλλους, ίσως κατανοούμε και ένα μέρος της ζωής, ένα μέρος από το «όλον» στο οποίο ανήκουμε. Συνδεόμαστε όλοι, είμαστε όλοι απόγονοι των αστεριών. Και με αυτόν το τρόπο όταν λέμε «εγώ» εννοούμε «εμείς» κι όταν λέμε «εμείς» εννοούμε «εγώ».
-StaPa
