Ατελείωτη αλλαγή

Ενηλικίωση. Πότε τη βιώνουμε; Τι σημαίνει εξελίσσομαι και τι αλλάζω; Το σώμα αλλάζει, τα κύτταρα πεθαίνουν, τα κύτταρα γεννιούνται. Και με κάποιον περίεργο τρόπο παραμένουμε ίδιοι, αλλά διαφορετικοί ταυτόχρονα. Τι κάνει εμάς εμάς; Οι εμπειρίες; Τα συναισθήματα; Είμαστε μόνο νευρικές απολήξεις ή υπάρχει κάτι βαθύτερο, κάτι ουσιαστικότερο, κάτι που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να απαντήσουμε; Και ας δεχτούμε πως ναι, είμαστε όλα αυτά κι άλλα τόσα άγνωστα, άγνωστες πτυχές του πώς λειτουργούμε. Τι μας κάνει όμως έτοιμους να πούμε ότι «Ναι, τώρα πέρασα από τη μία φάση στην άλλη, ωρίμασα.»; Δηλαδή από παιδία γίναμε έφηβοι και από έφηβοι ενήλικες. Υπάρχει τελικά σαφής ορισμός; Σαφές σημείο από το οποίο και μετά ένα άτομο συνειδητοποιεί πως έχει πραγματικά αλλάξει φάση στη ζωή του; Είναι η κοινωνία αυτή που μας αλλάζει, μας προετοιμάζει για τον αγώνα της επιβίωσης, ή θα αλλάζαμε έτσι κι αλλιώς; Όπως όλα μαρτυρούν στον τρόπο με τον οποίο δουλεύει το σύμπαν -όσο από αυτό μας είναι γνωστό- όλα αλλάζουν μέχρι να μετουσιωθούν σε κάτι άλλο, και από εκεί και έπειτα αλλάζουν και πάλι. Μπορεί κανείς να φανταστεί αυτή τη διαδικασία σαν μία αιώνια, ατέρμονη δίψα για αλλαγή. Δεν γίνεται να σταματήσει ή να αγνοηθεί αυτή η αλλαγή. Ο χρόνος είναι μία δικιά μας γήινη έννοια για να περιγράψουμε την αλλαγή. Δεν μπορείς να παγώσεις τον χρόνο, δεν μπορείς να αποφύγεις την αλλαγή. Οποιαδήποτε αλλαγή. Σίγουρα όμως μπορείς να τη διαχειριστείς. Να την πλάσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να της δώσεις το σχήμα που σε βολεύει, τα χρώματα που αγαπάς, που σε ενθουσιάζουν, και μέσα από αυτή τη διαδικασία να είσαι ευτυχισμένος. Η αλλαγή είναι ο εαυτός σου, και η διαμόρφωσή της από εσένα είναι αυτό το στοιχείο που κάνει εσένα εσένα.

-StaPa