Tomorrow is a gift

Μεγαλώνουμε. Φωνές γύρω τριγύρω υπαγορεύουν το ποιοι θα έπρεπε να είμαστε, με τη δικαιολογία ότι τα χρόνια περνούν. Οι ίδιες φωνές στρέφουν το δάχτυλο στον εαυτό τους και αναγκάζονται να επιμένουν σε ένα ψέμα για την εικόνα τους. Μα, είναι τόσο κακό να μεγαλώνεις; Να λες πως «Ναι, τα κατάφερα και έζησα και μια μέρα παραπάνω, έστω και μία παραπάνω». Γιατί πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτήν την φιλοσοφία που μας υπαγορεύει ότι τα χρόνια πρέπει να τα σκιάζουμε, να μην τα χαιρόμαστε να τα βλέπουμε να περνούν όπως χαιρόμαστε την ανάπτυξη ενός παιδιού; Περίεργη η σχέση με τον χρόνο. Άλλοτε θέλουμε να τρέχει χωρίς σταματημό και άλλοτε του υψώνουμε φράγματα. Αλλά ο χρόνος είναι  χρόνος, δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε, και επομένως αυτό που επιταχύνουμε ή σταματάμε είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και η ψευδαίσθηση που σχηματίζει και την αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητά μας. Το ερώτημα που τίθεται στον καθένα μας είναι ένα: «Θες να ζεις στο τώρα;». Αν η απάντηση είναι αρνητική τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, εκτός βέβαια του ότι δεν ζεις την πραγματικότητα σου. Αν η απάντηση είναι θετική, τότε πρέπει να απαλλαγείς από την διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Το ότι φτάνεις σε μια ηλικία και δεν μένεις στάσιμος σε μία άλλη μικρότερη, μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει: Ότι δεν έφυγες από αυτόν τον κόσμο, συνεχίζεις να ζεις και να αναπνέεις. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο που σου δόθηκε πώς θα εκμεταλλευτείς τις στιγμές σου; Η ερώτηση επομένως είναι «Ακόμα ζεις, τι θέλεις όμως να ζήσεις;». Κι όλα αυτά καταλήγουν σε ένα απλό συμπέρασμα﮲ να μην απογοητεύεσαι για τα χρόνια που πέρασαν γιατί μεγαλώνεις, ούτε να κλαις για τα χρόνια που πέρασαν και δεν μπόρεσες να υλοποιήσεις αυτά που ήθελες, αλλά να χαίρεσαι για όσα μαθήματα και εμπειρίες σου έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια και για την ζωή που κέρδισες μέχρι σήμερα. Και αν το αύριο σου δοθεί -γιατί τίποτα δεν είναι και δε θα έπρεπε να είναι δεδομένο- σχεδίαζε το, ονειρέψου το, ζήστο σαν να εξαρτάται από αυτό όλη σου η ζωή.

-StaPa